ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΑΔΕΛΦΩΝ

«Και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».

                                        (Μάρκ. 10, 32-45)

Ο Ιησούς ανεβαίνει για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα. Σ’ αυτή την τελευταία ανάβαση, σ’ αυτή την τελευταία πορεία στην πόλη του Δαβίδ ο Ιησούς, με αφορμή ένα κοσμικό αίτημα των αδελφών Ιακώβου και Ιωάννη, λέγει στους δώδεκα μαθητές του αυτά τα λόγια: «Όποιος μεταξύ σας θέλει να γίνει μεγάλος, θα είναι υπηρέτης. Και όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι δούλος σ’ όλους». Και για παράδειγμα ανέφερε τον ίδιο. Και πρόσθεσε: «Και ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε στη γη να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει».

Σ’ όλη την επίγεια ζωή του ο Ιησούς στάθηκε ένας υπηρέτης.Ένας διάκονος. Διάκονος τουλόγου: Κήρυξε το λόγο του Θεού στο Ναό, στις συναγωγές, σε σπίτια, σε ακρογιαλιές και σε βουνά. Διάκονοςαρρώστων: Όλων των αρρώστων: Των λεπρών. Των τυφλών. Των κωφαλάλων. Των παραλυτικών. Των υδρωπικών. Των δαιμονιζομένων. Των σεληνιαζομένων. Διάκονοςνεκρών: Της κόρης του Ιαείρου. Του γιου της χήρας της Ναΐν. Και του Λαζάρου. Διάκονος πεινασμένων: Με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες κόσμο στην έρημο. Διάκονος των ίδιων τωνμαθητών του: Δεν ήταν σ’ αυτούς μόνο Διδάσκαλος, αλλά ήταν και Διάκονος. Τους διακόνησε πολλές φορές, με αποκορύφωμα το πλύσιμο των ποδιών τους τη Μεγάλη Πέμπτη. Μια διακονία που μαρτυρεί το ψυχικό μεγαλείο του Ιησού. Μια διακονία που δεν έχει προηγούμενο ανάμεσα στους «μεγάλους» της γης. Μια διακονία που θα μείνει ανεπανάληπτη. Διάκονος φυλακισμένων: Στη φυλακή ήταν πρώτα οι δυο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού. Από τη φυλακή οδηγήθηκαν στο Γολγοθά. Και ο Κύριος, παρά τους φρικτούς πόνους που δοκίμαζε πάνω στο σταυρό σαν άνθρωπος, δεν παραλείπει να διακονήσει τους δυο ληστές. Τους μίλησε για τη βασιλεία του. Και ο ένας από τους δυο την κέρδισε. Την κέρδισε με τη μετάνοια. Την κέρδισε με το∙ «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23, 42). Η τελευταία του διακονία ήταν η θυσία.

Διάκονος ο Ιησούς. Διάκονοι πρέπει να γίνουμε και ημείς. Διάκονοι σ’ όλη μας τη ζωή.

* Διάκονοι του λόγου: Μπορούμε και ημείς να πούμε δυο λόγια του Θεού σε κάποιον αδελφό μας. Πώς μπορούμε να λέμε λόγια ανώφελα και δεν μπορούμε να λέμε λόγια Θεού, που ξυπνούν ψυχές από το λήθαργο της αδιαφορίας, της πλάνης και της αμαρτίας; Κι αν, επιτέλους, μας είναι αδύνατο να λέμε λόγια Θεού, δεν μας είναι αδύνατο να κάνουμε το άλλο: Να μοιράζουμε χριστιανικά φυλλάδια. Γιατί εδώ δεν χρειάζεται στόμα. Εδώ χρειάζονται μόνο χέρια. Κι αφού τα χέρια μας δεν είναι παράλυτα, γιατί να μη διακονούμε το λόγο του Θεού με αυτά;

* Διάκονοι αρρώστων: Δε φτάνει μόνο ο γιατρός για τον άρρωστο. Δε φτάνει μόνο η αδελφή νοσοκόμος. Χρειαζόμαστε και ημείς. Να σταθούμε πλάι στον άρρωστο αδελφό μας και να τον διακονήσουμε, όπως έκανε εκείνος ο καλός Σαμαρείτης του Ευαγγελίου. Ας ειδικεύσουμε το λόγο. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας έχουμε Νοσοκομεία. Καθεμιά οικογένεια ας αναλάβει κι ένα κρεβάτι, για να διακονεί τους αρρώστους που κατά καιρούς θα νοσηλεύονται σ’ αυτά. Μια βασίλισσα κάθε βράδυ ντυνόταν «αδελφή νοσοκόμα» και διακονούσε αρρώστους στο Νοσοκομείο. Κι όταν της έκαναν την παρατήρηση πως αυτό ήταν κουραστικό, απάντησε: -Γι’ αυτό το κάνω. Για να κουρασθώ. Γι’ αυτόνα το κάνουμε και ημείς. Για να κουρασθούμε.

* Διάκονοι φυλακισμένων: Πώς μαλάκωσε η καρδιά του ληστή πάνω στο σταυρό; Με το σπαθί; Όχι. Με την αγάπη του Χριστού μαλάκωσε. Ας γίνουμε διάκονοι και των φυλακισμένων. Όπως των αρρώστων. Διάκονοι με αγάπη πολλή. Είναι και ο φυλακισμένος, όποιο κακό κι αν έκανε, άνθρωπος. «Είναι μια πεσμένη και κηλιδωμένη εικόνα του Θεού». Πρέπει να σωθεί και ο φυλακισμένος.

Αδελφοί,

Ας σταθούμε σ’ όλη μας τη ζωή διάκονοι, όπως ο Χριστός μας. Διάκονοι του λόγου. Διάκονοι των αρρώστων. Διάκονοι των φυλακισμένων. Διάκονοι των ορφανών. Διάκονοι των ξένων. Διάκονοι όλων των πονεμένων. Έτσι μόνο θα είμαστε μεγάλοι για τον Ιησού. Και έτσι μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε για μια θέση πλάι του, στην ουράνια βασιλεία.