ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Όλοι γνωρίζετε ότι η μικρή μας Αδελφότητα «Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ» προσπάθησε και προσπαθεί, με τη χάρη του Θεού και με πνεύμα ταπείνωσης και θυσίας, να μη μένει ποτέ αργή. Αλλά να εργάζεται με αφοσίωση και με όλες της τις δυνάμεις το καλό μέσα στην κοινωνία. Οι άνθρωποι φεύγουμε. Πίσω μας όμως μένει η ιστορία που γράφει ο καθένας με τη ζωή του. Και η Αδελφότητα έγραψε και εξακολουθεί να γράφει τη δική της ιστορία με τις δραστηριότητές της, εκεί όπου ο Θεός την έταξε να υπάρχει.

Μια από τις κοινωνικές δραστηριότητές της είναι και η παρουσία της κοντά στον κρατούμενο συνάνθρωπό μας επί 41 χρόνια μέχρι σήμερα (1978-2018). Χαρακτηρίστηκε το έργο από πολλούς ως μοναδικό, ασύνορο, παγκόσμιο. Έργο χριστιανικής αγάπης χωρίς ιδιοτέλειες, συμφέροντα και εκμετάλλευση, αλλά καθαρό, γνήσιο, εκκλησιαστικό. Η ισχυρότερη μαρτυρία για την αλήθεια των παραπάνω είναι το γεγονός ότι επί τόσες δεκαετίες το μακροχρόνιο αυτό έργο συντηρείται και διαρκώς ενισχύεται οικονομικά από την αγάπη και την εμπιστοσύνη πολλών Ελλήνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Και από εσάς τους ίδιους. Το έργο φυσικά συνεχίζεται.

Έχουν αφήσει εποχή οι μεγαλειώδεις πολυπληθείς επισκέψεις όλων μας στις Φυλακές. 72 σε Φυλακές της πατρίδας μας και 47 σε Φυλακές εξωτερικού. Κεντρική θέση σε κάθε επίσκεψη αγάπης κατείχε ο λόγος. Η ομιλία. Το κήρυγμα. Αυτό που ζέσταινε τις καρδιές των κρατουμένων, γλύκαινε τα πρόσωπά τους, άνοιγε ένα παράθυρο προς την ελπίδα, για ένα καλό αύριο, για λίγη αισιοδοξία, για νέες προσδοκίες. Ομιλητής πάντα στους κρατουμένους εκείνος που συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα των επισκέψεων αυτών ορμώμενος και προβληματιζόμενος για το προσωπικό του χρέος έναντι της αγάπης από το μήνυμα που κρύβεται πίσω από τον απλό λόγο του Χριστού· «ἐν φυλακῇἤμην καί ἤλθετε πρός με». Ο Αρχιμ. π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος.

Οι κρατούμενοι έδειχναν την αγάπη τους με πολλούς τρόπους. Δεν είναι της ώρας να τα πούμε. Θα κάνουμε όμως αναφορά σε κάποια χειροπιαστή έκφραση της αγάπης τους. Όποια Φυλακή επισκεπτόσασταν, πηγαίνατε με δώρα, φεύγατε όμως και με δώρα. Διάφορα εργόχειρα, πίνακες, κάρτες, επιστολές κι ό,τι η καρδιά τους υπαγόρευε, όλα φτιαγμένα με τα χέρια τους, χωρίς υλικό πολλές φορές στη διάθεσή τους. Π.χ. ένα εξαιρετικό κάδρο άπό τη Φυλακή της Κέρκυρας έγινε από κρατούμενο με εφημερίδες εμποτισμένες με υγρή κόλλα και βαμμένες με νες-καφέ. Όταν η αγάπη κινεί τον νου, ο άνθρωπος δημιουργεί θαυμαστά έργα.

Φυλάγαμε στην Αδελφότητα τα δώρα των κρατουμένων. Αλλά και των Διευθυντών. Και των Κοινωνικών Λειτουργών. Και τις τιμητικές διακρίσεις όλων των φορέων, π.χ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ακαδημίας Αθηνών, της Προεδρίας της Δημοκρατίας, του Υπουργείου Δικαιοσύνης και πολλών άλλων παραγόντων, οι οποίοι τίμησαν το έργο, γιατί εκτίμησαν την αξία του και την προσφορά του, προς το φυλακισμένο κομμάτι της κοινωνίας, απαξιωμένο και περιφρονημένο και συχνά ξεχασμένο από όλους. Ακόμη και από την ίδια τους την οικογένεια.

Με το πέρασμα του χρόνου, όλα αυτά τα ενθύμια έγιναν πολλά. Και ο προβληματισμός της Αδελφότητος, τί πρέπει να κάνουμε γι’ αυτά, γέννησε την ιδέα και ωρίμασε την απόφαση να τα ταξινομήσουμε, να τα τακτοποιήσουμε και να τα διασώσουμε για το μέλλον ως ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ «Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά». Έτσι, οι επόμενες γενιές θα γνωρίζουν τί έχει κάνει η Εκκλησία για τον κρατούμενο συνάνθρωπό μας στα χρόνια μας και θα παρακινούνται ίσως στο να τον βλέπουν ως εικόνα του Θεού, ως τον ίδιο το Χριστό «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ».

Ο εσωτερικός χώρος του Μουσείου, διαμορφωμένος ως μια φυλακή με κελιά, είναι μικρός, αν και τα εκθέματα είναι πολλά. Χάρη όμως στις γνώσεις, τη φαντασία, το δημιουργικό πνεύμα, την επιμέλεια και την υπευθυνότητα του Αρχιμ. π. Δημητρίου Χάνδακα, Προϊσταμένου του Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, το συνεργαζόμενο μαζί του Συνεργείο των αδελφών Νεόφυτου και Παναγιώτη Μαυρόπουλου με την επωνυμία ΚΥΣΑ Κατασκευαστική, το ΜΟΥΣΕΙΟ είναι πλέον έτοιμο να διαφυλάξει ως πολύτιμη κληρονομιά την ιστορία ενός ανιδιοτελούς έργου, το οποίο επί 40 και πλέον χρόνια έδωσε τη μαρτυρία της χριστιανικής αγάπης προς τον πάσχοντα κρατούμενο συνάνθρωπό μας ανεξαρτήτως της καταγωγής, της γλώσσας και του θρησκεύματός του.